اندیشه ی وطن در شعر دوره ی مشروطه

دوره­ی مشروطیت، سرآغاز ورود بسیاری از اندیشه­های نو درحوزه ی شعر ونثر فارسی است. اندیشه­هایی که از این دوره، وارد شعر فارسی شده­اند، اگرچه بعضاً در سابقه­ی ادبیات به نوعی یافت می­شوند، اما در ادبیات مشروطه شکل خاص خود را دارند. یکی از مهم­ترین این اندیشه­ها، اندیشه­ی وطن یا شعر وطنی است که به طور خاص در بحبوحه­ی دوران مشروطه و سال­های پس از آن به طور چشمگیری فضای شعر ایران را در بر گرفت و اکثر شاعران این دوره، سروده­های وطنی و استفاده از این مفهوم را سرلوحه­ی اندیشه­ی خود قرار دادند. در این مقاله با نگاهی گذرا به مفهوم قدیم و جدید وطن، جایگاه این اندیشه در شعر دوره­ی مشروطیت نشان داده شده و ضمن معرفی بزرگ­ترین شاعران وطنیه سرا، ویژگی­های عمده ی این نوع ادبی خاص، تجزیه و تحلیل شده است.